Location: Magnus Barfotsgate 31, Bergen City. Einsam majestet i ei iskald leilighet, tom for alle Hanne sine ting. Band of Horses, røyk og mandariner i senga. Eg håpar at minutta vil snigle seg langsamt fram til klokka tre, då eg skal på jobb på Esso. I dag skal eg stenge heile den store bensinstasjonen med alle sine brytarar og knappar heilt åleine. Eg gler meg minimalt, særleg ettersom det ikkje kjem til å vere nokon heime for å skryte av og kose med meg når eg kjem tilbake i tolvtida.
Men eg har ingen grunn til å klage.
Eg har bagasjen full av nydelege julegåver frå nydelege venner og familie (eg har fått kreppetang og nye briller, og satsar ergo på ein 80-talsintelligent stil i 2008), er varm på føttene, har heile mamma si Fantomet-samling liggjande i bokhylla, pappa sine Frank Zappa-plater er klare for kjærleik og sjølv står eg på trappene til eit nytt år med shabby studentliv, Huleaktiviteter og festligheter.
For å ikkje gløyme at Tone Constanze bestilte Band of Horses-billett til meg i dag, heilt utan vidare, fordi det var så få billettar att. Tone er årets kvinne, og 7. mars står eg saman med henne og syng "If ever beat down, we know who we are / They know we all want more".
...
Til sist vil eg skrive eit par ord til ein ung mann frå Jølster som heldigvis ikkje undertrykkjer verken håret eller sjela si lenger. Sidan ungdomsskulen har vi ikkje snakka skikkeleg saman meir enn kanskje ein gong i året, gjerne 1. juledag. Men du skal vite at desse årlege samtalane betyr meir for meg enn tusenvis av samtalar som eg har med enkelte personar i løpet av eit år. Du er my crowd.
En dag kommer jag och du verkligen bli gamla /Men jag älskar dig nu.
Du hadde heilt rett: Tekstlinja er frå Uppsnärjd i det blå. Eg har herved endå eit nyttårsforsett, nemlig å aldri meir rote med mine Håkan-fakta.
:)
fredag 28. desember 2007
onsdag 12. desember 2007
Dismantle me
Eg søv lenge,
Eg tenkjer OK.
Vaskar badet med stort hår
og feil farge på augo.
Brettar saman klede, vaskar opp og ryddar på plass kjøkkenting.
Gjev opp, høyrer på Distillers i tusen timar
og ynskjer meir enn noko anna i heile verda at eg var Brody Dalle, sånn på ekte.
Samt at eg var heilt åleine heime,
for då skulle eg ha skrike så høgt som eg berre kunne.
Eg tenkjer OK.
Eg tenkjer OK.
Vaskar badet med stort hår
og feil farge på augo.
Brettar saman klede, vaskar opp og ryddar på plass kjøkkenting.
Gjev opp, høyrer på Distillers i tusen timar
og ynskjer meir enn noko anna i heile verda at eg var Brody Dalle, sånn på ekte.
Samt at eg var heilt åleine heime,
for då skulle eg ha skrike så høgt som eg berre kunne.
Eg tenkjer OK.
tirsdag 11. desember 2007
Uglybugly
Eg skulle ynskje du kunne bestemme deg for
det eg trudde du allereie hadde bestemt deg for
då du fekk denne snøballen til å rulle
slik at eg slapp å liggje her i dette
meiningslause vakuumet
og tenkje på lite anna
enn alt som er feil
med andletet mitt i spegelen
kor lyst eg har på røyk
og kor fin du er langs
saumane
det eg trudde du allereie hadde bestemt deg for
då du fekk denne snøballen til å rulle
slik at eg slapp å liggje her i dette
meiningslause vakuumet
og tenkje på lite anna
enn alt som er feil
med andletet mitt i spegelen
kor lyst eg har på røyk
og kor fin du er langs
saumane
torsdag 6. desember 2007
mandag 26. november 2007
One down
Eg er ferdig med eksamen i Eng101. Vekesvis med murstein i magen løyser seg opp i vinterkald Bergensluft, eg tenner den einaste røyken eg har, tek større skritt enn vanleg.
Og så går eg plutseleg rett inn i fortida mi.
Den store, grøne kroppen eg budde inni i fire lange månader. Usamanhengande scener renn forbi i hukommelsen, smakar tvang og fridom.
Hakekorsa i telefonboda og Jelena som skrik om natta, blanda med leireleik på eit slitt hobbyrom og Raymond som speler "In My Place" med Coldplay så eg gløymer kor redd eg er. Eit kvitt andlet i spegelen som ikkje lignar på nokon eg kjenner. Eg held meg fast i knoklane mine for å ikkje flyte av stad med saltvatnet. På tysdag held ei stor gruppe vaksne menneske møte og diskuterer meg. Dei har ei mappe. Dei har rapportar. Dei diskuterer. Meg.
Eg ser utsikta frå Haukelandstoppen med femten år gamle auge og er både glad og trist ved tanken på at eg hadde hata meg sjølv anno 2007 den gong då.
Så går eg ut att. Ut av den fjerne fortida, den det kjennest som om eg har lese om i ei bok, og inn att i meg sjølv, inn att i ein røykfull, øltung kropp som kan gå på eiga hand.
Eg går frå Landås og heim att, lukkeleg fordi grammatikk- og fonetikkreglar renn ut av hovudet mitt og vert erstatta av blodsmak i Okkervil River sin "For Real", lukkeleg fordi frosten knasar under føtene mine og ingen veit kvar eg er, utanom asfalten som eg tygg unna i roleg tempo. Endene sym på gull i Store Lungårdsvann, og eg føler at eg burde setje meg ned på ein benk og berre ta det inn, men eg har ikkje tid, for eg må heim og ete havregryn.
And if you want it to be real, come over for a night, we can really, really climb, and those blue bridge lights might really burn most bright while we watch that dark lake rise.
(Sist eg gjekk langs dette vatnet, gjekk nokon ved sidan av meg og heldt meg i handa
Denne gongen er hendene mine frosne og stripete
Men eg klarar meg
Eg klarar meg heilt, heilt fint)
Og så går eg plutseleg rett inn i fortida mi.
Den store, grøne kroppen eg budde inni i fire lange månader. Usamanhengande scener renn forbi i hukommelsen, smakar tvang og fridom.
Hakekorsa i telefonboda og Jelena som skrik om natta, blanda med leireleik på eit slitt hobbyrom og Raymond som speler "In My Place" med Coldplay så eg gløymer kor redd eg er. Eit kvitt andlet i spegelen som ikkje lignar på nokon eg kjenner. Eg held meg fast i knoklane mine for å ikkje flyte av stad med saltvatnet. På tysdag held ei stor gruppe vaksne menneske møte og diskuterer meg. Dei har ei mappe. Dei har rapportar. Dei diskuterer. Meg.
Eg ser utsikta frå Haukelandstoppen med femten år gamle auge og er både glad og trist ved tanken på at eg hadde hata meg sjølv anno 2007 den gong då.
Så går eg ut att. Ut av den fjerne fortida, den det kjennest som om eg har lese om i ei bok, og inn att i meg sjølv, inn att i ein røykfull, øltung kropp som kan gå på eiga hand.
Eg går frå Landås og heim att, lukkeleg fordi grammatikk- og fonetikkreglar renn ut av hovudet mitt og vert erstatta av blodsmak i Okkervil River sin "For Real", lukkeleg fordi frosten knasar under føtene mine og ingen veit kvar eg er, utanom asfalten som eg tygg unna i roleg tempo. Endene sym på gull i Store Lungårdsvann, og eg føler at eg burde setje meg ned på ein benk og berre ta det inn, men eg har ikkje tid, for eg må heim og ete havregryn.
And if you want it to be real, come over for a night, we can really, really climb, and those blue bridge lights might really burn most bright while we watch that dark lake rise.
(Sist eg gjekk langs dette vatnet, gjekk nokon ved sidan av meg og heldt meg i handa
Denne gongen er hendene mine frosne og stripete
Men eg klarar meg
Eg klarar meg heilt, heilt fint)
torsdag 22. november 2007
"Lesepause"
Fire dagar att til eksamen i Eng101.
Eg kan skilte med to lilla knær, haltande gange og hårspraysmak i munnen etter rockstarparty på Hulen på tysdag; elles lite. Hurra.
Eg kan skilte med to lilla knær, haltande gange og hårspraysmak i munnen etter rockstarparty på Hulen på tysdag; elles lite. Hurra.
søndag 18. november 2007
Parantesar
The look on your face
yanks my neck on the chain
And I would do anything
to see you again
(Eg treng ikkje dette akkurat no.
Svarte linjer i varm hud mot kvitt laken.
Eg vil ikkje hugse det.
Eg trur eg veit korleis du er, eg trur eg veit
kva du tenkjer om meg og mitt.
Det er akkurat som om du sjølv skulle
stått her, i kjøtt og blod,
og ledd av meg.
Meg og den dumme fulle kroppen min.)
yanks my neck on the chain
And I would do anything
to see you again
(Eg treng ikkje dette akkurat no.
Svarte linjer i varm hud mot kvitt laken.
Eg vil ikkje hugse det.
Eg trur eg veit korleis du er, eg trur eg veit
kva du tenkjer om meg og mitt.
Det er akkurat som om du sjølv skulle
stått her, i kjøtt og blod,
og ledd av meg.
Meg og den dumme fulle kroppen min.)
lørdag 17. november 2007
I'm never gonna know you now / But I'm gonna love you anyhow
Eg veit ikkje heilt kva eg tenkte, kva eg trudde skulle skje.
Men det er for så vidt ikkje noko nytt, så eg prøvde likevel.
Tok på meg raud kjole, sette på The Bronx og baka bollar heilt frå grunnen av. Eg brukte til og med fersk gjær.
Det hende aldri noko fint etterpå. Kva dette fine skulle vere, veit verken eg eller du. Men sommarfuglane flaksar rart i magesekken og eg bestemmer meg for at nei, denne gongen skal eg ikkje blåse ting ut av proporsjon.
Gå fyrst, du. Så kjem eg etterpå.
(Kva er det eigentleg eg vil med dette ?
Nachspiel-bråket i Bergen by er altfor høgt til å kunne sove, sjølv om klokka er fem og eg er dødssliten etter å ha jobba på Indiegranskauen på Hulen.
Når eg står åleine i backstagegongen og røykjer, tenkjer eg faktisk ingenting. Eg berre registrerer mine eigne rørsler, ser beina trakke i ring og røyken stige ut i natta.
Av og til lurer på om eg er død.
Eigentleg.)
Men det er for så vidt ikkje noko nytt, så eg prøvde likevel.
Tok på meg raud kjole, sette på The Bronx og baka bollar heilt frå grunnen av. Eg brukte til og med fersk gjær.
Det hende aldri noko fint etterpå. Kva dette fine skulle vere, veit verken eg eller du. Men sommarfuglane flaksar rart i magesekken og eg bestemmer meg for at nei, denne gongen skal eg ikkje blåse ting ut av proporsjon.
Gå fyrst, du. Så kjem eg etterpå.
(Kva er det eigentleg eg vil med dette ?
Nachspiel-bråket i Bergen by er altfor høgt til å kunne sove, sjølv om klokka er fem og eg er dødssliten etter å ha jobba på Indiegranskauen på Hulen.
Når eg står åleine i backstagegongen og røykjer, tenkjer eg faktisk ingenting. Eg berre registrerer mine eigne rørsler, ser beina trakke i ring og røyken stige ut i natta.
Av og til lurer på om eg er død.
Eigentleg.)
søndag 11. november 2007
Storm, static, sleep
Det er nok heilt normalt å ha noia etter å ha lagt all seriøs livsstil til sides og vore på fylla i fire dagar til endes, men hjelp. Eg skjelv heilt inn i beinmargen. Det er søndag og fredeleg, Einar er framleis på besøk og bidreg med hyggeleg lesande selskap, likevel føler eg meg fullstendig pulverisert. Akkurat no er eg ikkje den personen eg har lyst å vere på nokon felt i livet. Kontrollen glipp leande mellom fingrane mine og eg står att med ingenting, sjølv om eg burde vere fylt av kjærleik etter festligheter, gledelege gjensyn og elevstevne. Noko er veldig feil.
lørdag 3. november 2007
Slutt
Den riktige avgjerda gjer vondt, det modige eg har gjort skremmer meg, senga mi er altfor stor. Eg drøymer om varm hud, våte auge, barnleg latter, fingerfletting og livet slik det var for eit lite døgn sidan.
onsdag 24. oktober 2007
eg held pusten ein tysdags kveld
etter musikken så stilt at
tårene renn og det er plass
til eit trehus
men hendene mine kan ikkje
byggje
dei har rive og slite i fjellrøttene
frå barndommen i årevis
utan heilt å lukkast
du sparkar i småstein og eg
ligg tung oppå deg
kviskrar at du må byggje
trehuset
men du fnyser og forstår ikkje
om nokre år seier du
står eg også på torget
og kostar 40 kroner
eg røskar i ribbeina dine og seier
fy
men veit at du kan viss du
ikkje vil (fasitsvar)
og du vil i alle fall ikkje
byggje noko trehus
du legg latter inn i mørkret
"raring" skriv du i dyna etterpå
smakar du treverk
eg kysser trekrone trekrone trekrone
og ser det eg vil sjå
tårene renn og det er plass
til eit trehus
men hendene mine kan ikkje
byggje
dei har rive og slite i fjellrøttene
frå barndommen i årevis
utan heilt å lukkast
du sparkar i småstein og eg
ligg tung oppå deg
kviskrar at du må byggje
trehuset
men du fnyser og forstår ikkje
om nokre år seier du
står eg også på torget
og kostar 40 kroner
eg røskar i ribbeina dine og seier
fy
men veit at du kan viss du
ikkje vil (fasitsvar)
og du vil i alle fall ikkje
byggje noko trehus
du legg latter inn i mørkret
"raring" skriv du i dyna etterpå
smakar du treverk
eg kysser trekrone trekrone trekrone
og ser det eg vil sjå
torsdag 18. oktober 2007
Sjonglering
Eg har :
Ein frivilleg jobb (Hulen)
Ein lønna jobb (Esso på Danmarksplass)
Eit forsømt årsstudium i engelsk
To eksamenar om kort tid
Ein kjærast (og fleire venner) som treng omsorg
Ein kropp som treng trening og søvn
Eit sinn som treng føde/festligheter av ymse slag
Det viser seg at ein skal vere litt av ei superheltinne for å klare å sjonglere alle desse pliktene/lystene, og at eg likevel aldri er nøgd med meg sjølv dersom eg ikkje klarer det.
... Men kven bryr seg eigentleg, når sola plutseleg skjer augeepla opne og eg vert nøydd til å setje meg ned ved Lille Lungårsvann av berre sjokk og glede ? Architetcture in Helsinki i øyra, glitrande vassoverflate framfor augo, rosakledde smågrisar som matar duene til stor glede for sine stolte foreldre, ferdings og fred.
Ingenting er så koseleg som duer når dei blæs seg opp til lodne ballar og gøymer hovudet i si eiga fjøyrprakt. Kvardagsbekymringane mine er store og stygge, men let seg likevel lette av noko så lite og komisk som ei vaggande Bergensdue. Det er godt å oppleve.
Andre ting som er gode å oppleve er å bli påspandert Chai-te på Kafé Spesial av finaste Helga. Å le så koppane klirrar saman med henne og Nora. Å lage sjokoladekake saman med Inger, for så å ete heile med mjølk til. Å plutseleg ha pengar på kontoen, ta dei ut før dei forsvinn for å kjøpe smågodt og avocado. Verdas mest joviale Kiwi-gutt med tversoversløyfe og Duracell-batteri. Late night røykesamtale på kjøkkenet med Hanne. At augneloka vert tyngre og tyngre, men at det ikkje er så farleg ettersom eg verken skal på skule eller jobb i morgon.
Og best av alt: At det er meir. At lista over gode ting er så utruleg lang. Vissa om at det er for mange gode ting i livet mitt til at kjipe studierealiteter og arbeidstider kan fucke opp. Nerdehjarte til folket ! Sånn. <3
Ein frivilleg jobb (Hulen)
Ein lønna jobb (Esso på Danmarksplass)
Eit forsømt årsstudium i engelsk
To eksamenar om kort tid
Ein kjærast (og fleire venner) som treng omsorg
Ein kropp som treng trening og søvn
Eit sinn som treng føde/festligheter av ymse slag
Det viser seg at ein skal vere litt av ei superheltinne for å klare å sjonglere alle desse pliktene/lystene, og at eg likevel aldri er nøgd med meg sjølv dersom eg ikkje klarer det.
... Men kven bryr seg eigentleg, når sola plutseleg skjer augeepla opne og eg vert nøydd til å setje meg ned ved Lille Lungårsvann av berre sjokk og glede ? Architetcture in Helsinki i øyra, glitrande vassoverflate framfor augo, rosakledde smågrisar som matar duene til stor glede for sine stolte foreldre, ferdings og fred.
Ingenting er så koseleg som duer når dei blæs seg opp til lodne ballar og gøymer hovudet i si eiga fjøyrprakt. Kvardagsbekymringane mine er store og stygge, men let seg likevel lette av noko så lite og komisk som ei vaggande Bergensdue. Det er godt å oppleve.
Andre ting som er gode å oppleve er å bli påspandert Chai-te på Kafé Spesial av finaste Helga. Å le så koppane klirrar saman med henne og Nora. Å lage sjokoladekake saman med Inger, for så å ete heile med mjølk til. Å plutseleg ha pengar på kontoen, ta dei ut før dei forsvinn for å kjøpe smågodt og avocado. Verdas mest joviale Kiwi-gutt med tversoversløyfe og Duracell-batteri. Late night røykesamtale på kjøkkenet med Hanne. At augneloka vert tyngre og tyngre, men at det ikkje er så farleg ettersom eg verken skal på skule eller jobb i morgon.
Og best av alt: At det er meir. At lista over gode ting er så utruleg lang. Vissa om at det er for mange gode ting i livet mitt til at kjipe studierealiteter og arbeidstider kan fucke opp. Nerdehjarte til folket ! Sånn. <3
lørdag 13. oktober 2007
You get mistaken for strangers by your own friends
Det har hendt både små og store kvardagsmirakel sidan sist, og eg har sett med ned for å fortelje fleire gonger, men kvar gong har det stoppa opp. Orda har slutta å virke. Eg mistenkjer the National for å vere delvis skuldige. Eg har lese så mange av deira fantastiske tekstar i det siste at alt eg sjølv produserer verkar dumt og platt.
Men no gjer eg altså eit forsøk likevel. Det er jo søndag, stilt og folketomt i leiligheita og mørkt ute. Dei fine orda burde henge i lufta.
I går traska eg gatelangs med mamma. Ho er i Frankrike no, og har tenkt å vere der til ho blir ein betre fransklærar. Men i går hadde ho tid til meg, tid til å kjøpe den fyrste ordentlege middagen og kakedesserten på lenge og diskutere meg trygt gjennom alle studentlivskrisene mine. Mammablikket som sluker alt eg er redd for, dei korte, men enkle mammaråda som vanlegvis er dei mest effektive av alle. Indisk te med mjølkeskum og snarvegar kring somme samtaleemne fordi ho verken treng eller vil vite alt om agentverksemda eg driv her i Bergen by.
Det siste vi gjer før vi går kvar til vårt er å låse døra bak oss som dei to siste kundane i konfektbutikken på Galleriet den fredagen, og ha det veldig koseleg med sjokoladejenta medan vi vel ut ein, to, tre, fire dyre sjokoladebitar til kvar av oss.
Saknet kjem med ein gong eg snur ryggen til henne, men det har eg ikkje tid til å tenkje særleg på, for eg står plutseleg i baren på Hulen og tappar øl og fortel fulle-Anders at han ikkje kan kaste popcorn vilt ikring seg. Fulle-Anders kastar ein del popcorn ikring seg likevel, tømmer vatn på "Endelig ikke-Røyker"-boka mi og gjer meg litt flau inn i mellom latterkulene. Eg lærer bort hestedansen i ledige stunder, er stolt av hestedansen men lurer samtundes på kvifor eg ikkje kan velje meir normale samtaleemne når eg fyrst prøver å bli kjend med hyggelege Hulefolk. Mest av alt lurer eg på kvifor alle andre verkar for å ha så enkelt for å småprate og bli venner, elegant og aldeles uanstrengt. Samtaleemna gøymer seg i krinkelkrokar i hjernen min som slu røyskattar, og eg er for trøytt (og edru) til å orke å leite etter dei.
( Ada, don't talk about reasons why you don't wanna talk about reasons why you don't wanna talk )
Men eg smiler likevel med heile meg når dansegolvet byrjar å fyllest. Fine, fulle, fargerike Hulefolk dansar som om verda utanfor ikkje eksisterte, som om det ikkje fantest nokon morgondag, husleigedag eller eksamensdag. Dei er varme i kinna og eg vert varm om hjartet, så varm at eg hestedansar nokon rundar saman med Anna.
Fulle-Anders får stempel i panna og er bakgrunnsstøy medan vi vaskar golv og stablar glas på tampen av kvelden. På veg heim er eg slepphendt med paraplyen min, og han skrik opp i protest mot at eg slår han med refleksvesten. Han forstår heller ikkje kor alle fiskane i badebassenget har teke vegen. Fulle-Helga og fulle-Olav bidreg med eigne refleksjonar, og der vi står på fortauet ved glashuset klokka halv fem natt til søndag, innser eg plutseleg at eg har ein av mine raraste, finaste augneblinkar på lenge. Det til trass for at eg verken hadde sett Moneybrother eller drukke øl. Det er godt å få avkrefta eigne mistankar om alkoholisme.
Men no gjer eg altså eit forsøk likevel. Det er jo søndag, stilt og folketomt i leiligheita og mørkt ute. Dei fine orda burde henge i lufta.
I går traska eg gatelangs med mamma. Ho er i Frankrike no, og har tenkt å vere der til ho blir ein betre fransklærar. Men i går hadde ho tid til meg, tid til å kjøpe den fyrste ordentlege middagen og kakedesserten på lenge og diskutere meg trygt gjennom alle studentlivskrisene mine. Mammablikket som sluker alt eg er redd for, dei korte, men enkle mammaråda som vanlegvis er dei mest effektive av alle. Indisk te med mjølkeskum og snarvegar kring somme samtaleemne fordi ho verken treng eller vil vite alt om agentverksemda eg driv her i Bergen by.
Det siste vi gjer før vi går kvar til vårt er å låse døra bak oss som dei to siste kundane i konfektbutikken på Galleriet den fredagen, og ha det veldig koseleg med sjokoladejenta medan vi vel ut ein, to, tre, fire dyre sjokoladebitar til kvar av oss.
Saknet kjem med ein gong eg snur ryggen til henne, men det har eg ikkje tid til å tenkje særleg på, for eg står plutseleg i baren på Hulen og tappar øl og fortel fulle-Anders at han ikkje kan kaste popcorn vilt ikring seg. Fulle-Anders kastar ein del popcorn ikring seg likevel, tømmer vatn på "Endelig ikke-Røyker"-boka mi og gjer meg litt flau inn i mellom latterkulene. Eg lærer bort hestedansen i ledige stunder, er stolt av hestedansen men lurer samtundes på kvifor eg ikkje kan velje meir normale samtaleemne når eg fyrst prøver å bli kjend med hyggelege Hulefolk. Mest av alt lurer eg på kvifor alle andre verkar for å ha så enkelt for å småprate og bli venner, elegant og aldeles uanstrengt. Samtaleemna gøymer seg i krinkelkrokar i hjernen min som slu røyskattar, og eg er for trøytt (og edru) til å orke å leite etter dei.
( Ada, don't talk about reasons why you don't wanna talk about reasons why you don't wanna talk )
Men eg smiler likevel med heile meg når dansegolvet byrjar å fyllest. Fine, fulle, fargerike Hulefolk dansar som om verda utanfor ikkje eksisterte, som om det ikkje fantest nokon morgondag, husleigedag eller eksamensdag. Dei er varme i kinna og eg vert varm om hjartet, så varm at eg hestedansar nokon rundar saman med Anna.
Fulle-Anders får stempel i panna og er bakgrunnsstøy medan vi vaskar golv og stablar glas på tampen av kvelden. På veg heim er eg slepphendt med paraplyen min, og han skrik opp i protest mot at eg slår han med refleksvesten. Han forstår heller ikkje kor alle fiskane i badebassenget har teke vegen. Fulle-Helga og fulle-Olav bidreg med eigne refleksjonar, og der vi står på fortauet ved glashuset klokka halv fem natt til søndag, innser eg plutseleg at eg har ein av mine raraste, finaste augneblinkar på lenge. Det til trass for at eg verken hadde sett Moneybrother eller drukke øl. Det er godt å få avkrefta eigne mistankar om alkoholisme.
torsdag 11. oktober 2007
Thirsty
As far as I can tell
I'm nothing like a princess
but today I find myself
curling up behind the house
curling up behind the house
Take these girly arms
and ever keep me
Take these girly arms
and ever keep me
I don't have a hawk in my heart
no dumbass dove in my brain
I don't have a hawk in my heart
I don't have a hawk in my heart
no dumbass dove in my dumbass brain
Take these girly arms
and ever keep me
Take these girly arms
and ever keep me
I don't have a hawk in my heart
no I don't have a hawk in my heart
no I don't have a hawk in...
fredag 5. oktober 2007
Nytt liv
Dagane renn forbi med smak av rullings og kokt ris. Eg har sprengt grensa for kor mykje grammatikk ein kan lese før hjernen slår krøll på seg og sluttar å fungere. Studieveka er lite konstruktiv, og draumane mine bringer med seg meiningslaust flimmer.
Og så, midt i alt mitt rot, vert eit nytt, lite menneske fødd.
I går natt vart Anders onkel att. Ho heiter Marielle og er ei lita dokke med verdas allerminste fingerneglar. Eg er eigentleg redd for born, spesielt dei som er heilt nye, fjøyrlette og skjøre. Blanke menneskeark med lodne hovud som enno ikkje er fylte med surr. Augo mine var store og runde og hjartet slo dobbelt så fort då ho plutseleg låg i armane mine, men det gjekk bra. Ingenting knuste, og eg smilte utan å merke det sjølv. Ein million reglar for substantivfrasar rann ut or systemet mitt, og vart erstatta av babylydane hennar.
Seinare var det også plass til The National. "Boxer" er fantastisk. Daude deler av meg vaknar til live når eg høyrer det albumet. Så eg høyrer det om att og om att, i håp om at eg snart vil kunne fly.
Out of my league, I have birds in my sleeves and I wanna rush in with the fools
(Eg skulle ynskje eg ikkje var så s j e n e r t )
Og så, midt i alt mitt rot, vert eit nytt, lite menneske fødd.
I går natt vart Anders onkel att. Ho heiter Marielle og er ei lita dokke med verdas allerminste fingerneglar. Eg er eigentleg redd for born, spesielt dei som er heilt nye, fjøyrlette og skjøre. Blanke menneskeark med lodne hovud som enno ikkje er fylte med surr. Augo mine var store og runde og hjartet slo dobbelt så fort då ho plutseleg låg i armane mine, men det gjekk bra. Ingenting knuste, og eg smilte utan å merke det sjølv. Ein million reglar for substantivfrasar rann ut or systemet mitt, og vart erstatta av babylydane hennar.
Seinare var det også plass til The National. "Boxer" er fantastisk. Daude deler av meg vaknar til live når eg høyrer det albumet. Så eg høyrer det om att og om att, i håp om at eg snart vil kunne fly.
Out of my league, I have birds in my sleeves and I wanna rush in with the fools
(Eg skulle ynskje eg ikkje var så s j e n e r t )
onsdag 3. oktober 2007
Gullkanta planer og tull
Eg har studieveke. På mange måtar er det nesten som haustferie; eg har ingen forelesningar, kan sove lengre enn vanleg og har tid til faktisk å sjå på og bli i godt humør av haustfargane i Bergen.
Men så er det jo alle dei lange, stygge listene over ting eg burde ha gjort. Sider eg burde ha lese, notatar eg burde ha teke, hybelkaninar eg burde ha utrydda og oppgåver eg burde ha pløya gjennom. Hutr.
I går kom eg og Helga ca altfor seint i gong med dagen, og planene våre kokte ned til berre tull. Difor bestemte vi oss for å rekkje finger til tullet ved å tulle sjølv. Tullesminke med masse glitter og augneskugge, stort tullehår og fargepaljettar av tulleklede (eg hadde hatt også). Så tulla vi oss gjennom byen, heilt opp i Øvregaten der Helga bur no. Det lukta fiskebollar og frå badet kunne vi sjå alle dei rosa dildoane til nabodama.
Den kvelden var eg åleine heime for fyrste gong sidan eg flytta inn i Magnus Barfotsgate 31. Stilla var tung som eit teppe; kanskje ekstra tung fordi det var nettopp Helga som flytta ut. Etter to månader med utvekslingar av nøklar, deling av plass framfor spegelen, festligheter, soving i same seng, dagen derpå-humor med hysterisk latter, felles studiefrustrasjon og generelt kvardagsliv med dette mest fantastiske av alle raudsprakande lyspunkt i mitt liv, er det slutt. Ingen Helga heime hos meg. Ingen Helga si snorking ved sida av meg om natta, ingen Helga sin koffert under bordet på stova, ingen Helga sine klede på tørkesnora, ingen Helga si ekle torskerogn i kjøleskapshylla mi.
Eg saknar henne, eg. Sjølv om eg sannsynlegvis kjem til å sjå henne stort sett kvar dag likevel. Det vart så tomt her.
I dag var vi på Karrieredag i Grieghallen, tok med oss gratis pennar og sjokolade og prøvde å orientere oss i eit hav av stands som reklamerte med fantastiske framtidsvegar i alle retningar. Hjelp. Sjølv snakka eg berre med ei søt dame frå Havforskningsinstituttet, vart litegrann klokare og ein fin plakat rikare. Men tanken på at eg ein gong (kanskje) skal skrive doktorgradsavhandling får meg til å sjå prikkar framfor augo. Eg ser på meg sjølv i spegelen og prøver å matche det forvirra vesenet der inne med ein strukturert, doktorgradsavhandlingsskrivande forskar in the making. Det klaffar ikkje. Eg må berre le.
Resten av dagen har eg stort sett lukkast i å fylgje Planen, ei stygt lang liste over ting eg må gjere for å kunne nå punkt ni: "Rope HURRA! dersom eg får gjort alle (eller nesten alle) av desse tinga". Eg har grammatikkgnagsår på hjernen, men er framleis ikkje i mål. Det er litt av ein heiltidsjobb å vere student.
(Tull)
For augneblinken har eg nerdepause med den haltande PC-en min. Eg matar min nye iPod Nano med fine tonar frå CD-samlinga. For ja, Anders har kjøpt iPod Nano til meg. Det er ein pitteliten sak, men likevel veldig stor. Musikkmaskina bind meg nemlig fast i Anders. Med presangar fylgjer forpliktingar. Ein går jo ikkje rundt og deler ut iPodar til folk heilt utan vidare. Eg føler presset om å vere bra nok til å fortene den nye babyen min. Det er vanskeleg å vere like flott som ein sånn teknisk sak, men eg kan jo ikkje gje han tilbake heller. Han er jo så fin, og snart stappmett av Leonard Cohen som eg kan ta med meg kor som helst, og slikleis overleve kva som helst.
Så tusen takk, Anders. Og Hallelujah.
Men så er det jo alle dei lange, stygge listene over ting eg burde ha gjort. Sider eg burde ha lese, notatar eg burde ha teke, hybelkaninar eg burde ha utrydda og oppgåver eg burde ha pløya gjennom. Hutr.
I går kom eg og Helga ca altfor seint i gong med dagen, og planene våre kokte ned til berre tull. Difor bestemte vi oss for å rekkje finger til tullet ved å tulle sjølv. Tullesminke med masse glitter og augneskugge, stort tullehår og fargepaljettar av tulleklede (eg hadde hatt også). Så tulla vi oss gjennom byen, heilt opp i Øvregaten der Helga bur no. Det lukta fiskebollar og frå badet kunne vi sjå alle dei rosa dildoane til nabodama.
Den kvelden var eg åleine heime for fyrste gong sidan eg flytta inn i Magnus Barfotsgate 31. Stilla var tung som eit teppe; kanskje ekstra tung fordi det var nettopp Helga som flytta ut. Etter to månader med utvekslingar av nøklar, deling av plass framfor spegelen, festligheter, soving i same seng, dagen derpå-humor med hysterisk latter, felles studiefrustrasjon og generelt kvardagsliv med dette mest fantastiske av alle raudsprakande lyspunkt i mitt liv, er det slutt. Ingen Helga heime hos meg. Ingen Helga si snorking ved sida av meg om natta, ingen Helga sin koffert under bordet på stova, ingen Helga sine klede på tørkesnora, ingen Helga si ekle torskerogn i kjøleskapshylla mi.
Eg saknar henne, eg. Sjølv om eg sannsynlegvis kjem til å sjå henne stort sett kvar dag likevel. Det vart så tomt her.
I dag var vi på Karrieredag i Grieghallen, tok med oss gratis pennar og sjokolade og prøvde å orientere oss i eit hav av stands som reklamerte med fantastiske framtidsvegar i alle retningar. Hjelp. Sjølv snakka eg berre med ei søt dame frå Havforskningsinstituttet, vart litegrann klokare og ein fin plakat rikare. Men tanken på at eg ein gong (kanskje) skal skrive doktorgradsavhandling får meg til å sjå prikkar framfor augo. Eg ser på meg sjølv i spegelen og prøver å matche det forvirra vesenet der inne med ein strukturert, doktorgradsavhandlingsskrivande forskar in the making. Det klaffar ikkje. Eg må berre le.
Resten av dagen har eg stort sett lukkast i å fylgje Planen, ei stygt lang liste over ting eg må gjere for å kunne nå punkt ni: "Rope HURRA! dersom eg får gjort alle (eller nesten alle) av desse tinga". Eg har grammatikkgnagsår på hjernen, men er framleis ikkje i mål. Det er litt av ein heiltidsjobb å vere student.
(Tull)
For augneblinken har eg nerdepause med den haltande PC-en min. Eg matar min nye iPod Nano med fine tonar frå CD-samlinga. For ja, Anders har kjøpt iPod Nano til meg. Det er ein pitteliten sak, men likevel veldig stor. Musikkmaskina bind meg nemlig fast i Anders. Med presangar fylgjer forpliktingar. Ein går jo ikkje rundt og deler ut iPodar til folk heilt utan vidare. Eg føler presset om å vere bra nok til å fortene den nye babyen min. Det er vanskeleg å vere like flott som ein sånn teknisk sak, men eg kan jo ikkje gje han tilbake heller. Han er jo så fin, og snart stappmett av Leonard Cohen som eg kan ta med meg kor som helst, og slikleis overleve kva som helst.
Så tusen takk, Anders. Og Hallelujah.
søndag 30. september 2007
Kvite dagar
Eg har hatt mi fyrste edru helg sidan eg kom til Bergen. Eg er stolt over meg sjølv og flau på same tid. Sofatid med gullrekka og billig sjokolade i staden for tankelause hestedansar på Hulen. Hah.
I dag var vi på den mest joviale utflukta på lenge: Anders, Nora, Helga og eg var på roadtrip til Osterøy og besøkte Sølvi (ho har den største, mest strøkne ungkarskvinneleiligheta nokon sinne). Sjølv om møtet vart mest latter og skrik og tull og babbel, slik som det ofte blir når ein kastar seg i armane på kvarandre for fyrste gong på lenge og ikkje heilt veit kva ein skal seie og gjere, var det verkeleg nydeleg å sjå henne igjen. Sølvi er så god. Kvar minste del av henne er god.
Plutselege hjartekramper mellom vaflene då vi såg på Hylkje Melodi Grand Prix. Det er rart at så grusomt falske og skingrande tonar som Barockebandæh sine kan få det til å gjere så vakkert vondt i hjartet. Vi var så innmari folkehøgskulekule. Studentlivet byr ikkje på openberre høve til å kline raud leppestift rundt auga og skrike til lungene nesten sprekk.
Det hadde eg hatt behov for både no og då.
Eg saknar. Eg saknar alle dei som ikkje er innan rekkjevidde i Bergen. Alle dei eg kjende og alle dei eg ikkje kjende, men likte å sjå på og smile av. Eg saknar mange ekstra mykje fordi eg aldri torde å bli kjend med dei.
Det eg saknar aller mest er det vi v a r det året. Uansett kor mykje tid vi tilbringer saman og kor mange festligheter framtida byr på, vil vi aldri bli den gjengen vi var på Åsane FHS 06/07. Noko forsvinn idet ein skrir ut av bobla og inn i den vanlege verda med alle sine plikter og alt sitt kaos. Det blir aldri berre o s s igjen. Barockebændeh studerer, jobbar eller reiser på loffen i Asia i staden for å sitje på røyketrappa og skrattle eller ha toast-fest i stovekaoset på internat 2. Varmt og kaldt, godt og vondt, veldig rart.
Hylkje var ein spøkelsesby då vi kom på besøk i dag. Alle var på haustferie. Det kriblar i kroppen når eg går ikring der no. Det er nesten så eg kan sjå skuggane og høyre ekkoa av oss enno. Og berre så de veit det: Hylkje kjem alltid til å vere vår stad. Hylkje er vårt med operalatter, pungdyrlydar, superheltstunt, rustent gitarspel, kroppsvarme, ivrige pennar mot papir, røykskyer og samtaler som forsvinn ut i natta, soveromsvorspiel, nachspielstjerner, hestedans og kjærleik. Vi har trakka denne kjærleiken ned i grusen, drøymd han inn i madrassene, ledd han inn i veggene, brent han ned i bakken på beachen, skrike han inn i fjella. For alltid. No.
Takk.
I dag var vi på den mest joviale utflukta på lenge: Anders, Nora, Helga og eg var på roadtrip til Osterøy og besøkte Sølvi (ho har den største, mest strøkne ungkarskvinneleiligheta nokon sinne). Sjølv om møtet vart mest latter og skrik og tull og babbel, slik som det ofte blir når ein kastar seg i armane på kvarandre for fyrste gong på lenge og ikkje heilt veit kva ein skal seie og gjere, var det verkeleg nydeleg å sjå henne igjen. Sølvi er så god. Kvar minste del av henne er god.
Plutselege hjartekramper mellom vaflene då vi såg på Hylkje Melodi Grand Prix. Det er rart at så grusomt falske og skingrande tonar som Barockebandæh sine kan få det til å gjere så vakkert vondt i hjartet. Vi var så innmari folkehøgskulekule. Studentlivet byr ikkje på openberre høve til å kline raud leppestift rundt auga og skrike til lungene nesten sprekk.
Det hadde eg hatt behov for både no og då.
Eg saknar. Eg saknar alle dei som ikkje er innan rekkjevidde i Bergen. Alle dei eg kjende og alle dei eg ikkje kjende, men likte å sjå på og smile av. Eg saknar mange ekstra mykje fordi eg aldri torde å bli kjend med dei.
Det eg saknar aller mest er det vi v a r det året. Uansett kor mykje tid vi tilbringer saman og kor mange festligheter framtida byr på, vil vi aldri bli den gjengen vi var på Åsane FHS 06/07. Noko forsvinn idet ein skrir ut av bobla og inn i den vanlege verda med alle sine plikter og alt sitt kaos. Det blir aldri berre o s s igjen. Barockebændeh studerer, jobbar eller reiser på loffen i Asia i staden for å sitje på røyketrappa og skrattle eller ha toast-fest i stovekaoset på internat 2. Varmt og kaldt, godt og vondt, veldig rart.
Hylkje var ein spøkelsesby då vi kom på besøk i dag. Alle var på haustferie. Det kriblar i kroppen når eg går ikring der no. Det er nesten så eg kan sjå skuggane og høyre ekkoa av oss enno. Og berre så de veit det: Hylkje kjem alltid til å vere vår stad. Hylkje er vårt med operalatter, pungdyrlydar, superheltstunt, rustent gitarspel, kroppsvarme, ivrige pennar mot papir, røykskyer og samtaler som forsvinn ut i natta, soveromsvorspiel, nachspielstjerner, hestedans og kjærleik. Vi har trakka denne kjærleiken ned i grusen, drøymd han inn i madrassene, ledd han inn i veggene, brent han ned i bakken på beachen, skrike han inn i fjella. For alltid. No.
Takk.
lørdag 29. september 2007
Kronerulling
Eg og Anders søv lenge, røykjer i senga og tel pengar. Vi kjøper frukost og sjokolade for sjørøverskattpengane eg fekk av Ingrid i sommar. Eit stort glas fylt av kronestykke kjem plutseleg veldig godt med, og eg føler meg verkeleg som student.
Eg prøver å ta kronerullinga med stil, å tenkje at det kjem til å ordne seg og at desse lutfattige periodane høyrer med i det rufsete, men sjarmerande biletet eg alltid har hatt av studentlivet, men eg har litt angst likevel. Angst for husleigedatoen på måndag og min totale, svoltne mangel på økonomisk kontroll. Men eg seier det ikkje til nokon. Det er flaut å vere den einaste i huset som ikkje har råd til øl og avocado og kjøttdeig og husleige. Flaut å vere økonomisk
dum.
Festhatten støvar ned i skåpet og persarane ramlar på havet i 300. "Hell of a good start".
Noko sit fast i halsen.
Eg prøver å ta kronerullinga med stil, å tenkje at det kjem til å ordne seg og at desse lutfattige periodane høyrer med i det rufsete, men sjarmerande biletet eg alltid har hatt av studentlivet, men eg har litt angst likevel. Angst for husleigedatoen på måndag og min totale, svoltne mangel på økonomisk kontroll. Men eg seier det ikkje til nokon. Det er flaut å vere den einaste i huset som ikkje har råd til øl og avocado og kjøttdeig og husleige. Flaut å vere økonomisk
dum.
Festhatten støvar ned i skåpet og persarane ramlar på havet i 300. "Hell of a good start".
Noko sit fast i halsen.
onsdag 26. september 2007
Mjukare kantar
Eg forsøv meg til alt dayplanneren seier eg skulle ha møtt opp på i dag.
Seier mange stygge ord.
Kjøper røyk og smultringar.
Går heim til dikttolkingsoppgåva mi, den fyrste eigenproduserte akademiske teksten mitt liv har sett så langt.
... and marching single in an endless file.
Drøvtygg ord.
Klamrar meg fast i arbeidsmoralen,
han er sleip og motviljug.
Har kaffi-, kjeks- og røykepausar åleine i vindauget.
Høyrer på Sufjan Stevens og kjenner små stikk av kjensler
gjennom den akademiske bedøvinga.
Er tung og døv og blind og framleis trøytt.
Men så finn eg gamle mailar frå mamma, og dagen vert plutseleg mjukare i kantane :
Og går det an å svare deg på denne adressen tro? Hvor havner svaret da? Engelsken er kommet fram. Vi har hatt vegetargryte i dag - sterk!- og det er masse igjen som du må ta med til Sandane på Søndag... I morgen serveres hjortekaker med tyttebær og rosenkål. Hjemmet tar imot med vanlig service.. Jeg har ellers kjøpt en lekker drakt i dag som passer for en dame på min alder.
Klem fra din nesten alltid like kjærlige mor
Et fruktdessert med sjokoladepulver sjølv om Helga skrik "ÆSJ".
Ser fram til å stå i baren under Minor Majority-konsert på Hulen i kveld
og å ha rare draumar om Ralph Waldo Emerson i natt.
Seier mange stygge ord.
Kjøper røyk og smultringar.
Går heim til dikttolkingsoppgåva mi, den fyrste eigenproduserte akademiske teksten mitt liv har sett så langt.
... and marching single in an endless file.
Drøvtygg ord.
Klamrar meg fast i arbeidsmoralen,
han er sleip og motviljug.
Har kaffi-, kjeks- og røykepausar åleine i vindauget.
Høyrer på Sufjan Stevens og kjenner små stikk av kjensler
gjennom den akademiske bedøvinga.
Er tung og døv og blind og framleis trøytt.
Men så finn eg gamle mailar frå mamma, og dagen vert plutseleg mjukare i kantane :
Og går det an å svare deg på denne adressen tro? Hvor havner svaret da? Engelsken er kommet fram. Vi har hatt vegetargryte i dag - sterk!- og det er masse igjen som du må ta med til Sandane på Søndag... I morgen serveres hjortekaker med tyttebær og rosenkål. Hjemmet tar imot med vanlig service.. Jeg har ellers kjøpt en lekker drakt i dag som passer for en dame på min alder.
Klem fra din nesten alltid like kjærlige mor
Et fruktdessert med sjokoladepulver sjølv om Helga skrik "ÆSJ".
Ser fram til å stå i baren under Minor Majority-konsert på Hulen i kveld
og å ha rare draumar om Ralph Waldo Emerson i natt.
Abonner på:
Innlegg (Atom)
